«خاکستر و برف» پرسش‌های متعددی مطرح می‌کند

فیلم «خاکستر و برف» پرسش‌های متعددی برمی انگیزد و بیننده را تا مدتی، حتی پس از تماشا درگیر خود میکند و از این نظر بسیاری از صحنه‌ها برایش تداعی شده و تازگی دارد.

فیلم «خاکستر و برف»، ساخته کارگردان جوان وتوانمندى است که در تدقیقی زیباشناسانه لایه هایى از محتوا را در قاب تصویر سینمایی قرار داده است. از میان پرسش‌های فراوانی که می‌توان در نقد هرمنوتیکی هر اثر هنری مطرح کرد، در مسیر بررسی، تحلیل و فهم برخی از این لایه ها دو پرسش مطرح می‌کنیم: ۱- فیلم «خاکستر و برف» چه می‌خواهد بگوید؟ ۲- آیا فیلم قادر به بیان آنچه می‌خواهد بگوید، هست؟

این فیلم به عنوان فیلمی داستانی که قسمتی از زندگی یک مادر شهید را به تصویر می‌کشد، به نظر می‌رسد که در پی بازتاب دادن واقعیت‌هایی از زندگی افرادی است که در طیف وسیعتر، تعداد آنها در جامعه امروز بسیاراند یعنی خانواده شهیدان، جانبازان و ایثارگران جنگ تحمیلی. فیلم بدون آنکه به جنگ بپردازد، و حتی بدون یک صحنه از مبارزه و غیره، راجع به واقعیاتی سخن می‌گوید که از آن دوران تا به امروز کشیده می‌شوند. انتخاب و ساخت سکانس‌ها، پیوند آنها و صحنه هاى موجود در فیلم هنرمندانه است. در خصوص مفاهیم مربوط به جنگ و در سینمای جنگ و پس از آن در سال‌های پس از انقلاب فیلم‌های بسیاری ساخته شده اند و می‌توان گفت که غالباً هم موفق نبوده و با صرف هزینه هاى گزاف در بازتاب دادن حقایق جنگ به بیراهه رفته اند. در این وانفسای سینمای ایران، بویژه سینمای جنگ و پس از جنگ فیلم‌هایی ساخته می‌شود که با شیوه هزل (و بعضاً با لودگی) بیشتر به دنبال رونق بخشی به گیشه ها بوده و هستند، به نظر میرسد که این فیلم رهیافتی متفاوت در پیش دارد.

نکته بسیار مهم این است که به لحاظ متنی، داستانی  ساده(و در عین حال با ارزش) در دست کارگردان قرار دارد، و با التفات به این موضوع، بیننده مسیر داستان را تا انتها برای کشف پرسشهایی که فیلم بوجود می آورد پیگیری می کند. به لحاظ هرمنوتیکی، میتوان گفت که اثر به مثابه یک متن(Text) با مخاطبش سخن می‌گوید و او را دچار چالش می‌کند. در این چشم انداز، اثری را می‌توان هنری تلقی کرد که مخاطب را وارد گفتگو(دیالوگ) کند، و از نگاه هرمنوتیکی اثر قابل تفسیر باشد. این گفتگو از جنس پرسشگری است؛ فیلم «خاکستر و برف» پرسش‌های متعددی برمی انگیزد و بیننده را تا مدتی، حتی پس از تماشا، درگیر خود میکند و از این نظر بسیاری از صحنه ها برایش تداعی شده و تازگی دارد. البته بسیاری از مباحث در این سخن کوتاه نمی گنجد، لیکن بنده به عنوان یک منتقد و مدرس هنری پس از دیدن این اثر کمی به آینده سینمای ایران و بویژه سینمای ارزشی با وجود کارگردان‌های جوانی چون کارگردان این فیلم امیدوار شدم.