آرزوی این روزهای کارگران خرید چند کیلو میوه شده است!

عباس مطر : این روزها خبرهای بسیاری در مورد وضعیت معیشتی کارگران این قشر محروم جامعه در رسانه ها به چشم می خورد، خبرهایی که از طرف دولت مردان و سازمان های مربوطه به گوش می رسد اما فقط برروی کاغذ نقش می بندد و تنها در رویای کارگران اجرایی می شود و همه منتظر تغییر در زندگیشان هستند.
در حال حاضر جامعه کارگری حتی برای تهیه لقمه ای نان دچار استرس و دلهره هستند. فاجعه بزرگی که بصورت پنهان در حال رخ دادن است و عواقب آن قابل جبران نیست، افسردگی و سرخوردگی مردانی است که برای تهیه مایحتاج ساده زندگی از قبیل غذا و پوشاک دچار مشکل هستند. وقتی مردی به خانه می آید در حالی که نمی تواند دل کودکش را با یک بستنی شاد کند چگونه می تواند فردای کاری خود را با انرژی و نشاط آغاز کند و در راه شکوفایی اقتصاد کشور گام بردارد.
امروزه هزینه هایی به زندگی این قشر محروم تحمیل شده که کمر این جهاد گران عرصه زندگی را خم کرده است. وقتی کارگری نتواند نیازهای ساده یک زندگی معمولی را با حقوق ناچیز بر آورده کند ، برای جبران این کاستی ها مجبور به اخذ وام با بهره های آن چنانی می شود و در خیال خود مرهمی بر زخم های زندگی می زند، در حالی که این وام ها باعث بروز مشکلاتی بزرگی در اقتصاد خانواده می شود که جبران آن فقط با معجزه ای از سوی خداوند متعال امکان پذیر است.
در گذشته ای نه چندان دور خرید خانه و خودرو در رویای اکثر کارگران موج می زد اما این روزها خرید چند کیلو میوه , تهیه لباس شب عید و خرید کفش ورزشی برای فرزندان تا در کلاس ورزش شرمنده نشوند رویای کاگران را پر کرده است.
حال دیگر حل مشکل معیشت کارگران از وعده و امید گذشته است با برنامه های اجرایی لاک پشتی هم حل نمی شود، برای کمک به مردان عرصه زندگی باید عزم جهادی داشت و با الگو گذاشتن مولای متقیان علی (ع) به رفع مشکلات پرداخت.
مولا علی (ع) می فرماید: قبل از این که عرق کارگر خشک شود باید مزدش را داد. اما این روزها عرق خشک می شود ، کام هم خشک می شود ولی خبری از مزد نیست و ماه ها از سال می گذرد تا شاید مزد ماهی پرداخت گردد. این در حالی است که کارفرمایان از کارگران بهترین عملکرد را می خواهند و کم کاری را از سوی کارگر بردن لقمه حرام به خانه می دانند.
رهبر انقلاب نیز در این رابطه تاکید کردند: کسی مخالف تولید ثروت نیست اما این تولید ثروت نباید به‌ بهای لگدمال شدن جامعه کارگری و اقشار محروم باشد.
مسوولان ناظر بر حقوق کارگران بدانند که نیاز به انجام عملیات تکاوری نیست، همین که حقوق کارگران در بخش های دولتی و خصوصی سر وقت پرداخت شود کار بزرگی انجام داده اند.
در پایان خاطر نشان می شود نفس زندگی قشر محروم و جامعه کارگری که با خون دل چرخ های صنعت ایران اسلامی را می چرخانند به شمارش افتاده و تاب مقاومت با این اقتصاد را ندارند ، وقت آن رسیده که مسوولان با عمل و نه حرف، آرامش را برای این قشر محروم به ارمغان بیاورند.