قهرمان پارالمپیک در مصاحبه با روزنامه نسیم خوزستان از نامهربانی مسوولان می گوید : دلم از بی توجهی مسوولان خون است!

* هانی عساکره : مسوولان استانداری خوزستان حتی حاضر نشدند من را ببینند!
در گفتار بسیاری از بزرگان می توان این نکته را دید که قهرمانان الگو و هویت ملی کشور هستند و جامعه ای که ارزش و جایگاه قهرمانان خود را نادیده بگیرد در اصل هویت خود را نادیده گرفته و آن را بی ارزش شمرده است.
حضور در ورزش‌های حرفه ای و کسب عنوان قهرمانی سبب خلق افتخارات ملی و تبلیغ و معرفی هویت و فرهنگ کشورمان به دنیا می‌شود به ویژه ورزش‌هایی که با اخلاق همراه باشند، بزرگترین تبلیغ برای یک ملت محسوب می‌شوند.
جوانان خوزستانی که از دیرباز همواره در ورزش های قهرمانی حضور داشته و مدال ها و افتخارات بسیاری را برای کشور و ملت ایران به ارمغان آوردند، همواره در گمنامی باقی مانده و هرچه سخن از مظلومیت آنها بگوییم بازهم کم گفته ایم.
اما حقیقتا دیگر کاسه صبر ورزشکاران با اخلاق از این ناملایمات و بی توجهی ها به سرآمده، ورزشکارانی که اوج جوانی و شادابی خود را صرف تلاش در زمینه ورزشی خود کردند و مدال های رنگارنگی به دست آوردند و امروز که عمر قهرمانی آنها به پایان رسیده دیگر کسی سراغی از آنها نمی گیرد.
هانی عساکره قهرمان جودوی جهان و نام آشنای کشور است که با او به گفت‌وگو نشستیم و متن زیر حاصل مصاحبه روزنامه نسیم خوزستان با وی است ؛
از چه سالی و چگونه ورزش جودو را آغاز کردید؟
بنده از ۵ سالگی جودو را زیر نظر پدرم استاد فاضل عساکره شروع و در سن ۸ سالگی وارد دنیای حرفه‌ای شدم که در المپیک نونهالان شرکت کردم.
هر ورزشکاری ابتدا مسابقات خود را از طریق شهرستان و به ترتیب استان و کشور طی می‌کند و سپس اگر شایستگی داشته باشد می‌تواند در خدمت تیم ملی قرار بگیرد.
بنده خانواده کاملاً ورزشکاری دارم، پدرم قهرمان آسیا بود و علاقه‌مند به ورزش، از بچگی با پدرم در باشگاه‌ها حضور داشتم، معمولا بچه ها ادامه رو اموری هستند که درخانواده انجام می شود حال می‌خواهد ورزش باشد یا هنر و یا هر موضوع دیگری، البته این قضیه صددرصدی نیست اما این موضوع تأثیر بسیاری در شکل بندی آینده یک فرد دارد.
اولین مسابقه من در سن ۸ سالگی و در مسابقات نونهالان خوزستان بود که اولین مدال استانی خود را دریافت کردم و این برای من انگیزه ای شد تا در این رشته ادامه دهم تا اینکه در رقابت‌های کشوری جودوی نوجوانان، فینالیست و به دعوت سرمربی تیم های ملی وقت به تیم ملی رفتم و در اردوهای تیم ملی جوانان و نوجوانان حضور داشتم.
با توجه به اینکه چشم‌هایم ضعیف بود تشویق شدم که در قسمت پارالمپیک برای تیم های ملی مسابقه دهم و ازآنجایی‌که آرزوی حضور در تیم ملی و پوشیدن لباس تیم ملی را داشتم قبول کردم تا از این راه بتوانم افتخاری برای کشورم ایران کسب کنم.
کم‌لطفی‌هایی هم در این مدت به ما می‌شد اما تمریناتم را ادامه می دادم تا اینکه در مسابقات قهرمانی جهان سال ۲۰۰۲ ایتالیا که برای اولین بار به‌عنوان نماینده ایران فیکس تیم ملی بودم و توانستم مدال طلای جهان را کسب کنم؛ و این در حالی بود که فقط ۱۹ سال سن داشتم.
سال ۲۰۰۳ در مسابقات کمربند طلایی رئیس‌جمهوری فرانسه طلا گرفتم و همان سال ۲۰۰۳ مسابقات قهرمانی جهان کانادا موفق به کسب مدال طلا شدم و در مسابقات پارالمپیک ۲۰۰۴ آتن به دلیل کاهش وزن متأسفانه کم آوردم و برنز گرفتم.
پس‌ازآن در مسابقات قهرمانی جهان در برزیل به دلیل آسیب‌دیدگی نتوانستم مسابقه بدهم و بعد از گذشت دوره درمان آسیب‌دیدگی دوباره در مسابقات آسیایی ۲۰۱۰ گوانجو قهرمان آسیا شدم و پس‌ازآن به‌طور مستمر در اردوهای تیم ملی بودم.
در مسابقات ۲۰۱۲ المپیک لندن متأسفانه نتوانستم مدال بگیرم و پنجم شدم. پس‌ازآن به دلیل اینکه شغلی نداشتم و بیکار بودم از مسابقات کنار کشیدم تا به امروز که دوباره تمریناتم را آغاز کردم و تمام امیدم به همین تمرین‌ها است.
در حال حاضر مخارج زندگی تان چگونه تأمین می‌شود ؟ آیا منبع درآمدی دارید ؟
تنها باشگاه ماهی ۲۰۰ هزار تومان به ما می‌دهد و خودتان بگویید این مبلغ چگونه می‌خواهد پاسخ گوی نیازهای یک زندگی باشد!
برای جذب در تیم های های ورزشی شرکت های خوزستانی اقدامی انجام داده اید؟
ازآنجایی‌که بنده عضو خانواده نفت هستم، تمام تلاشم را کردم که وارد شرکت ملی نفت شوم اما متأسفانه هیچکس تمایلی به جذب قهرمان خوزستانی ندارد! حتی نامه هم آوردم که مرا جذب کنند ولی ظاهراً مدیران مهر و امضای کسی را قبول ندارند و نامه من را پس دادند.
دوباره نامه‌ای از تهران برای استخدامی در نفت گرفتم اما متاسفانه امور ورزش مناطق نفت‌خیز جنوب به هر بهانه‌ای که بود بنده را نپذیرفت!
مناطق نفت‌خیز ورزشکار غیربومی را می‌آورد و کارمند خودش می‌کند اما حاضر نیست یک ورزشکار خوزستانی با مدال‌های جهانی را به کار بگیرد.
به من بگویید من باید برای ورزش کشور و خوزستان چه‌کار دیگری انجام می دادم تا مدیران ورزشی دیگر تبعیضی قائل نشوند ؟
از تیم‌های خارجی پیشنهادی داشته اید ؟
سال ۲۰۰۸ به قطر رفتم و با توجه به اینکه عرب‌ بودم به بنده پیشنهادهای زیادی شد تا برای تیم ملی قطر مسابقه دهم ولی نپذیرفتم چراکه من تعصب ایرانی بودنم را داشتم و دارم و آنها آن را درک نمی کردند .
اوضاع زندگی‌ات چگونه است؟
درابتدا بگویم ، عمر مدال‌آوری کوتاه است و پس از مدتی به لحاظ شرایط سنی و جسمی دیگر نمی‌توان در مسابقات شرکت کرد متأسفانه مسوولان برای بنده که همه تلاش خود را در حرفه ورزشی‌ام گذاشتم و از کسب علم بازماندم هیچ برنامه‌ای نداشتند و این برای من و سایر ورزشکاران خوزستانی جای تاسف دارد!
سه سال است که ازدواج کردم و فقط درزمینه ورزشی خودم تخصص دارم و اگر از ورزش کناره‌گیری کنم زندگی‌ام لنگ می‌زند.
می‌خواهم خواهش کنم از مسوولانی که دلسوز ورزشکاران هستند، تعصب خوزستانی داشته و اگر من را به‌عنوان یک ایرانی قبول دارند، فکری به حالم کنند و نه‌فقط من بلکه همه‌کسانی که در تیم های ملی در حال تلاش هستند تا افتخاری برای ایران کسب کنند.
برادر من در تیم ملی است. اگر او ببیند پایان زندگی ورزشی ام اینگونه است دیگر چه انگیزه‌ای برایش باقی خواهد ماند که بخواهد افتخاری برای کشورش کسب کند ؟
از هم‌تیمی‌هایت باخبری که آنها نیز سرنوشتی مثل شما دارند یا حمایت‌ می شوند؟
از دوستانم که در تبریز هستند باخبرم که در شرکت‌های گسترش فولاد، تراکتورسازی و … جذب شده اند و مشغول به کار هستند با اینکه آن‌ها هیچ‌وقت در سطح ما نبودند که بخواهند مدال جهانی و المپیکی کسب کنند. اما آن‌ها جذب شدند و ما بیکاریم!
تاکنون کدامیک از مسوولان استانی یا کشوری از شما حمایت کرده یا سراغی از شما می گیرد؟
از رئیس هیات جودو استان خوزستان چندین دفعه خواهش کردم که کاری برایم انجام دهد اما متأسفانه هیچ توجهی نداشتند بارها به ساختمان ۵ طبقه شرکت ملی مناطق نفت‌خیز جنوب رفتم اما نه‌تنها من رو نمی‌شناختند بلکه علاقه‌ای هم به شناخت بنده نداشتند!
تابه‌حال چندین بار از تهران نامه گرفته‌ام و به من گفته‌اند که این نامه مجوز استخدام شما است اما در اهواز کسی آن را قبول ندارد و توجهی ندارد .
آیا ورزشکارانی را می‌شناسید که از استان‌های دیگرآمده‌ باشند و در اهواز مشغول به کار شده باشند ؟
بله. ورزشکارانی در رشته‌های کاراته و بسکتبال از خارج استان آمده‌اند و استخدام رسمی شرکت ملی مناطق نفت‌خیز جنوب شده‌اند اما به درخواست بنده جواب رد می‌دهند.
سن قهرمانی تا چه سنی است و تا چه زمانی می‌توانید ادامه دهید؟
بنده ۳۴ سال سن دارم و به‌اجبار است که در مسابقات شرکت می‌کنم و می‌خواهم در تیم ملی حضورداشته باشم. خرج و مخارج فرزندم را از کجا بیاورم؟
بنده از نظر کمربند و دان یکی از بالاترین دان های استان خوزستان هستم، مدرک مربی‌گری معتبر دارم و تجاربی دارم که کمتر کسی در جودو خوزستان دارد اما چکار کنم که در خوزستان هم بین جودوکاران تبعیض قایل می شوند.

به سراغ استاندار و یا وزیر ورزش و جوانان نیز رفته اید ؟
به سراغ همه مسئولان رفتم و همه پشت گوش انداختند، استاندار که اصلاً وقت ندارد ورزشکاران را ببیند. اگر هم ببیند و نامه‌ای هم به کسی بدهد مشخص نیست آن نامه کجا می‌رود و چه می‌شود!
چندین بار به سراغ معاونت سیاسی امنیتی استانداری نیز رفتم اما حاضر به دیدن من نشدند و پشت درب اتاقش ساعت ها ماندم ولی مرا راه نمی‌دادند .
پدرم مربی باشگاه نفت و کارمند بازنشسته نفت است با وضعیتی که به لحاظ بی شغلی دارم و درآمدی نیز ندارم نزد همسرم و خانواده‌اش شرمنده‌ام و این بلا تکلیفی و سرگردانی در زندگی ام حاصل همه تلاش‌ها، مدال‌ها و افتخارآفرینی‌های من شده است!
هزینه‌های شرکت در مسابقات را چه کسی پرداخت می‌کرد؟
برای مسابقات، مسوولان هزینه‌ها را پرداخت می‌کردند اما همان‌طور که جیب خالی به مسابقات می‌رفتیم با همان جیب خالی هم از مسابقات برمی‌گشتیم و چیزی برای مان باقی نمی‌ماند و همه خرج تمرینات و ایاب و ذهاب می‌شد.
جودو رشته‌ای است که در کشور ایران کمتر به آن توجه شده، یکی از جودوکاران خوب خوزستانی در روزهای گذشته به مسابقات گرند اسلم جودو رفته بود که دیگر برنگشت و همان‌جا ماندگار شد!
یک ورزشکار زمانی که در اوج است و آینده من و امثال مرا می‌بیند که چگونه قهرمان‌های ملی با بالا رفتن سن و تمام شدن عمر ورزشی‌شان در اداره زندگی خود می مانند چه امیدی برای شان باقی می ماند؟
از هیات جودوی استان چه خبری دارید ؟ آنها چه کاری کرده اند؟
به هیئت جودو استان خوزستان پیشنهاد دادیم که اجازه دهد لیگ جودوی استان را راه‌اندازی کنیم متاسفانه دوستان قبول نکردند و به بهانه‌های مختلف نپذیرفتند موضوعی که در سایر استان ها درحال انجام است و خوزستان از آن لیگ محروم است .
آیا سایر ملی پوشان خوزستانی نیز به این وضع دچارند؟
بسیاری از ورزشکاران خوزستانی هستند که پس از پایان عمر قهرمانی دیگر کسی از آن‌ها خبری نمی‌گیرد و مسوولان از مشکلات آن‌ها خبری ندارند.
من هم مربی جودو هستم و علاوه بر آن ملی‌پوش رشته خودم بودم اما هر درخواست کاری که به مجموعه‌های ورزشی و غیرورزشی دادم را به بهانه‌های مختلف رد کرده‌اند. مدالی نمانده که نگرفته باشم، باید چکار کنم که به من توجه شود؟
در پایان اگر صحبتی دارید بفرمایید
حقیقتا دل پر خونی از مسوولان دارم ولی بازم از آنان می خواهم که وقتی می‌بینند یک ورزشکار زحمت می‌کشد، تلاش می‌کند، عرق می‌ریزد و تمام زندگی و فکر خود را به ورزش اختصاص داده و چندین سال دور از محیط خانواده سختی‌ها را تحمل می‌کند، حمایت کنند و نگذارند که به روزگار هانی عساکره دچار شوند.
اگر مسئولان به‌موقع دست من را می‌گرفتند امروز تعداد زیادی از استعدادهای جودوی استان ورزش را رها نمی‌کردند و تلاش می‌کردند تا برای ایران و ایرانی افتخار کسب کنند.
شاید حق داشته باشم بگویم چرا با اینکه من ایران را دوست دارم اما مسوولان ایران با من نامهربان هستند؟
در پایان از پدر و مادرم و خانواده راشدی تشکر و قدردانی می نمایم که در این مدت از هیچ کوششی برای حمایت از من کوتاهی نکرده و همواره در کنار من بودند.
از روزنامه نسیم خوزستان از انعکاس این مصاحبه متشکرم.