آموخته ها را باید تخصصی کرد ؛ مدرسه، سربازی و انبوهی از آموزش‌های به درد نخور

از دوران آموزش سربازی چه به یاد دارید؟ آیا یادتان مانده طبل بزرگ زیر کدام پا زده می‌شد؟ یا اینکه یادتان مانده است، ژ۳ یا کلاشینکف چگونه باز و بسته می‌شد؟
مصطفی داننده در عصرایران نوشت: از درس‌های دوران مدرسه چه به یاد دارید؟ آیا یادتان مانده است باتلاق گاوخونی به کدام رود می‌ریخت؟ یا اینکه یادتان مانده است جرم الماس دریای نور چند مثقال و چند نخود است؟ راستی حافظ و سعدی متعلق به کدام قرن بودند؟
از دوران آموزش سربازی چه به یاد دارید؟ آیا یادتان مانده طبل بزرگ زیر کدام پا زده می‌شد؟ یا اینکه یادتان مانده است، ژ۳ یا کلاشینکف چگونه باز و بسته می‌شد؟ راستی ستاره قطبی را در آسمان چگونه پیدا می‌کردید؟
اصلا گیریم که یادتان هم مانده است. چه دردی از شما با دانستن اینها دوا شده است؟ در زندگی اجتماعی و شخصی شما، فیزیک و شیمی چه نقشی بازی کرده است؟ اینکه باباطاهرعریان در کدام شهر به دنیا آمده و در چه قرنی می‌زیسته، چه بحران‌هایی از زندگی شما را حل کرده است؟
تقریبا بسیاری از آموزش‌های دوران مدرسه و سربازی به درد زندگی ما نمی‌خورد. با این آموزش‌ها تنها نمره می‌گرفتیم و از خشم فرمانده گردان خلاص می‌شدیم.
البته این نوشتار شامل دوران دروس ابتدایی نمی‌شود. بچه‌ها در این دوران سواد خواندن و نوشتن یاد می‌گیرند که خود یک مهارت است اما دوران بعد از آن هیچ کمکی به زندگی آنها نمی‌کند.
واقعا چه اشکالی دارد در دوران مدرسه به جای بسیاری از دروس به درد نخور که حتی طول زندگی یک بار هم به کمک‌شان نمی‌آید سبک زندگی را یاد بگیرند.
واقعا چه اشکال دارد، سربازان به جای آموزش‌های نظامی آنهم با وجود ارتش و سپاه و البته بسیج، مهارت‌های شغلی یاد بگیرند. نجاری، معماری، جوشکاری و …. پسران ۲۱ ماه یعنی حدود دو سال سربازی می‌روند و این مدت زمان بسیار خوبی است تا آنها مهارت یاد بگیرند.
خدایی نکرده اگر جنگی هم رخ بدهد قطعا آنهایی که در دوران سربازی آموزش نظامی دیده‌اند، به شدت احتیاج به تکرار آموزش‌ها دارند، چون آنچه آموخته‌اند بعد از دوران آموزشی را حتی برای یک بار هم تکرار نکرده و فراموش کرده‌اند.
به خاطر همین سبک آموزش است که وقتی پسران و دختران وارد جامعه می‌شود تقریبا خالی از فن و هنر هستند و تازه می‌خواهند یاد بگیرند. باید برای آموزش در این کشور طرحی نو درانداخت. از مدرسه شروع کرد و به سربازی رسید. دانشگاه هم که خود مرثیه‌ای است، اشکبار.
در صورت تداوم نظام آموزشی کشور، نمی‌شود چندان به آینده امیدوار بود. سیستم فعلی کمکی به جامعه نخواهد کرد. همانظور که بسیاری از متولدین دهه ۶۰ با ذهنی پر از آموزش‌های به دردنخور وارد بازار کار شدند و نتوانستند به آرزوهای خود برسند. چون در مدرسه، دانشگاه و سربازی یاد نگرفته‌اند برای رسیدن به آرزوهای خود چه کار باید کنند. آرزوی همه از ریاضی، فیزیک، ادبیات فارسی و … می‌گذرد و این یعنی خیل آرزوهای محقق نشده در یک جامعه.