عزمی برای حراست از سرمایه ملی وجود ندارد ؛ بلوط های بیگناه زغال می‌شوند

فریاد رشته‌کوه سبز قامت زاگرس میانی مدت‌ها است که به گوش می‌رسد اما عزمی جدی‌ برای حراست از سرمایه ملی در اندیمشک دیده نمی‌شود.
با گشت‌وگذاری کوتاه در فروشگاه‌های خواربار فروشی، مراکز عرضه دخانیات و سفره‌خانه‌های سنتی، زغال بلوط جنگل‌های باز زاگرس را به عنوان یک رکن ثابت و پرطرفدار برای برپایی شعله‌های آتش نظاره ‌گر خواهیم بود.
قطعه‌های سیاه رنگ چوب که روزگاری درختانی سبز در زاگرس میانی و پناهگاهی امن برای جانداران بومی از جمله سنجاب ایرانی به شمار می‌آمد اما اینک درختان بلوط دیروز، زغال کباب امروز برای عده‌ای سودجو به شمار خواهد آمد.
فروش زغال بلوط با برند بخش الوار گرمسیری و خرم‌آباد، سال‌های متوالی است که به عنوان یک شغل در شهرستان اندیمشک طرفدارانی دارد که با برخورد قاطع می‌توان گامی در جهت حفظ و حراست از محیط زیست شهرستان اندیمشک برداشت.
اهمیت عرضه زغال بلوط از محل درختان فراتر بوده است زیرا هم اکنون از هر نقطه کشور زغال بلوط تهیه می‌شود و این امر خسارتی سنگین به طبیعت زیبا اما رنج‌کشیده کشور وارد آورده و در اصل موضوع تفاوتی ایجاد نخواهد کرد.
از منظر دیگر هر اصله درخت بلوط برای رسیدن به شرایط بلوغ و ثمر دهی به مدت زمان حداقل ۴۰ سال نیاز دارد و اگر هر کدام از ما امروز یک بذر بلوط بکاریم سه یا چهار سال بعد تنها ۷۰ سانتی‌متر خواهد بود و این امر خود بیانگر اهمیت درختان بلوط کشور است.
از منظر اقتصادی نیز هر اصله درخت بلوط بیش از ۱۰ میلیون ریال ارزش ریالی داشته که با تبدیل آن به زغال جدای از آسیب‌های فراوان زیست‌ محیطی تنها دو کیسه زغال معادل ۵۰۰ هزار ریال ارزش دارد که در مقایسه با فرسایش خاک و آسیب‌های دیگر این مبلغ اندک قابل قیاس نخواهد بود.
حال باید پیش از آن‌ که دیر شود، فریادهای زاگرس برای حفظ و حراست سرمایه ملی را شنید و جنگل‌های سبز زاگرس را به عنوان سرمایه‌ای ارزشمند برای نسل‌های آینده‌ حفظ، حراست و امانت‌داری کرد.